رولت با طعم خیس و چرب فحشا.   

چه کنم؟ یک تومن می‌ارزد؟ شیرینی و خمیر و نظافت دیس‌ها و بشقابها، نان رولت، و پخش آهنگ‌های مزخرف پاپ؛  همه اینها را تحمل کردن برای ماهی یک میلیون تومن می‌ارزد؟

نمی‌ارزد؛ کل زندگی نمی‌ارزد؛ دختر همسایه می‌رود سرِ کار؛  خوشتیپ است و زیبا،  خوش‌اندام و سپید؛ من از خانه بیرون می‌آیم بیکارم؛ او می‌رود سرِ کار؛ یک تومن می‌ارزد اینجا بمانم تا وقتی از خانه می‌آیم بیرون،  شاغل باشم؟ می‌ارزد؟
بیمه هم اگر بدهم هفتصد تومن برایم می‌ماند. چه می‌ماند پس؟
مثل سگ ایستاده‌ام و به ورز دادن و شکل گرفتن خمیرها نگاه می‌کنم. خمیر را هم لمس کردم. یاد شکم بلورخانم افتادم. محمود میگفت مثل خمیر نان بود. نه شل بود نه سفت. وقتی مقداری از خمیر را، روی دستانم انداختند و گفتند روی میز بیندازمش در حین بردن به جنسش فکر می‌کردم و شکم بلور خانم پیش چشمانم بود.
روشویی‌ آنجا از آن‌هاست که باید خم شوی و دستانت را بشوری. عمقش هم مثل حوضچه بود. سینی ها را ایستاده در آن وضعیت می‌شستم. ظرف تخم مرغ را نشستم. من نخورده بودم اصلا.
وقتی برای بار دوم رفتم کاکائو را گرم کنم، کاکائو ها را سوزاندم. انگار عصبانی شد، چندان چیزی نگفت اما انگار عصبانی شد.
پشیمانی با من بود. چرا  قبول نشدم؟ چرا نتوانستم دقت کنم قرار است برای نظام قدیم امتحان بدهم؟ چرا نرفتم مغازه عرقیجات؟چرا؟
کاغذهای رولت را در طبقه می‌گذارم. کیکی حدودا نیم‌ متری را با الک، ریز ریز می‌کنم. با ابزار تیزی که گرد است، ردیف خمیرها را از هم جدا می‌کنم. دو طرف خمیرها را به هم می‌چسبانم و آن‌ها را مثل لقمه‌ می‌کنم. آب روی گاز می‌گذارم تا گرم شود. می‌برمش برای استاد تا چاقوی بلندش را در آن فرو ببرد و سپس با آن رولت‌ها را برش بدهد.
مرددم. انگار رفته‌ام سربازی، انگار تبعید شده‌ام. دلم برای مادرم،  برای خانه تنگ شده. می‌خواهم بزنم زیر گریه. هیچ حرفی نمی‌زنم، خشک خشکم. تا کی باید چنین باشد؟ آخرین مرخصی‌ام تمام شده بود و برگشته بودم عسلویه. حدودا سه ماه مانده بود به تمام شدن خدمتم؛ اما دوام نیاوردم؛ همان روز اول یا دوم پس از برگشتن به عسلویه، زدم زیر گریه. خیلی چسبید.  باور نمی‌کردم بعد از ماه‌ها خدمت کردن مثل یک سرباز تازه‌وارد، گریه کنم. حالا که دارم می‌نویسم، به یاد روزهای سربازی افتاده‌ام. بماند روایت آن روزها برای وقتی دیگر؛ اگر باشد،  اگر باشد.
پس از چند ساعت کتمان،  بالاخره حرفم را بهشان گفتم. پیشبندم را باز کردم و اظهار شرمندگی کردم و گفتم معطلشان کرده‌ام و آن‌ها هم می‌گفتند مشکلی نیست و...  .  آمدم بیرون. موتور در آفتاب ایستاده بود.  از صبح توی دوربین فروشگاه می‌دیدمش. آفتاب خورده بود. کلید را در آن چپاندم،  روشنش کردم و راندم. زودتر از سه آمدم. دختر همسایه را ندیدم. اگر با او صحبت نکنم و خودم به او نگویم شاید هیچوقت نفهمد که من برای چند ساعت شاغل شده بودم. حالا بیکارم و مثل یک بیکار به خانه برگشتم. حالا خودم را به سان یک تفاله می‌بینم؛ که از دهنی یا ظرفی بیرون ریخته شده باشد. آن برنامه‌ریزی‌ها برای پولی که میخواست بیاید، منهدم شد.

به منجنیق عذاب اندرم چو ابراهیم
به آتش حسراتم فکند خواهندی
"شهید بلخی"

پ. ن: این مال چند روز پیش است،  اما چه شباهتی!
ناخوشایندترینْ‌ لحظه‌هاست، ترس را آرام‌آرام جویدن و در گلو چرخاندن؛ و بلعیده نشدن! آه، نمی‌دانی که همان انتهای حلق می‌ایستد و پایین نمی‌رود تا از آنجا در چاه بیافتد. می‌ماند، می‌ماند و پرورده می‌شود و گلوی تو را پف می‌کند، مثل خمیرِ تازه؛ و می‌چرخد در همانجاها و باکیش نیست از متلاشی کردن حنجره یک آدم،  نه فقط یک حنجره که عفونت مغز، عفونت چشمان،  تار دیدن، گریه کردن، خشم، خفقان. بلی، مثل چنگکهای تیزی که روی زمین کشاورزی می‌کشند، در گلوی تو کشیده می‌شود. پوستت نازک می‌شود. خون‌های انباشته شده  توی گلویت، پیدا می‌شوند. در آینه نگاه کن. گلویت نازک شده است، مثل گلوی یک دختر نوجوان. خون‌ها مثل کوبیده شدن پستان‌های بزرگ زنان به یکدیگر موقع دویدن و پریدن، به گلویت کوبیده می‌شوند. سر خم می‌کنی روی سطل زباله زرد و چرکین که خون بالا بیاوری. نمی‌آید. از گلو هم سرریز نمی‌شود.
بنشینم؟ باید بنشینم. باید بنشینم تا هوای خنکی به صورت عرق کرده‌ام بخورد.