روی سقف نشسته ام و شجریان در دشتی می خواند: 

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن

ترک من خراب شبگرد مبتلا کن 

خیلی بی خود خندیدم و خیلی بی خود حرف زدم.  دیشب و امشب.  کل روزها اصلا. 

همه دلشان می خواهد موقع نگهبانی کسی پیششان باشد تا زمان زودتر بگذرد.  اما برای من وجود دیگران وحشتناک ملال اور و ازاردهنده هست. که الان همینطور هم شد.  شبم و خلوتم خراب شد.  و آنچه مانده است برایم پشیمانی از حرف های لهوی ست که مرتکب شده ام.  خنده های سبک پر از حماقت.  دست خود آدمی ست.  میتوان دوری کرد از اینگونه اعمال.