هوا ابریست.  پنکه اتاق روشن است.  و تنها صدای پنکه به گوش می رسد.  

این چند روز که خانه ام خودم را با وقتی که در خدمت هستم مقایسه می کنم.  می بینم چه شخصیت مزخرفی در آنجا دارم.  چه صحبت های پوچ و  بی ارزشی که با بچه ها می کنم. چه خنده ها و کارهای پوچ. امیدوارم بتوانم کم کم صحبتهایم را با دیگران کاهش بدهم.