طوبی!

ظهر تابستان است، ساعت ۱۲ و ۳۷ دقیقه. هنوز احتمال اینکه تمام شده باشی را به ذهنم راه نمی‌دهم. می‌گویم فعلا نیستی. به چند تا از وبلاگهایی که می‌دانستم مطالبشان را می‌خوانی و بعضا برایشان نظر می‌نویسی پیام دادم. دوتایشان خبری از تو نداشتند و دو تای دیگر هم هنوز پیامم را جواب نداده‌اند. 

چندان اندوهگین نیستم؛ چرا که هنوز نپذیرفته‌ام که شاید تمام شده باشی. 

فقط در اضطرابم، و در بهت.

دوباره بنویس. جز این وبلاگ هیچ‌ ارتباطی بین من و تو نیست.

بنویس دوباره. هنوز امیدوارم.